18 Июнь 2018
Ҳамовозӣ
Ҳамоиши мардумон рӯзи 21-уми май назди Бинои Сафоратхонаи Ҷумҳурии Исломии Эрон дар шаҳри Душанбе зери шиорҳои «Гумном бод Кабирӣ!», «Фарзандони моро баргардонед!», «Ба корҳои дохилии Тоҷикистон дахолат накунед!» ва ғайраҳоро баргузор гардид, хусусияти иҷтимоӣ дошта ниҳоят дилтангии мардум назди сиёсати дугона ва ихтилофандозандаи баъзе сарони роҳбарияти Ҷумҳурии Исломи Эрон буд. Аммо ҳеч яке аз намояндагони сафоратхона берун наомада вокунише нишон надод. Оё сукут аломати ризоист, ё хайр? Ин саволи матраҳ аст!
Мо тоҷикон, порсҳои Эрон дариҳои Афғонистон наберагони Ҷамшеду Фаридунем, ки таърих гувоҳ асту Яздон чунон офарида.Лек заҳҳоки морон бо ҷодӯӣ ва ғасби бадавиёни тозӣ зери шиори дин ин фарзандони як модарро зи ҳам бипароканда. Ҳануз ихтилофоти мазҳабии шиаву суннӣ замони Сафавиёну Шайбониён миёни ин миллати ориёӣ бишкаставу тухми нифоқу душманӣ афканда, сипас силсилаи авлодони турку қочор, манғиту озарӣ ин ҷудоиро жарфтару, девори душмани байни ин фарзандони як модарро зиёда намудаанд.
Замони шӯравӣ робитаҳои мо таввасути сурудаҳои Аҳмад Зоҳиру Гугуш, Одина Ҳошим, осори Нимо, Нодири Нодирпур, Фуғуғ, Халилулоҳ Халилӣ, Айниву Турсунзода, Лоиқу Бозор, Фарзона ва чанд саршиноси дигар чун Аллома Ғафуров Осимӣ, Олимпур, Саид нафисӣ, Баҳор, Фурузонфар ва бузургони дигар буд, ки пайванди адабӣ, пайванди забонӣ, пайванди руҳу равонӣ дошт. Лек кафи сад афсус, ки ифрити арабпараст, туркгаро чӣ дар Эрон, чӣ дар Афғонистон, чӣ дар Тоҷикистон зери ниҳоби дин боз қавли ҳакими зиндасозандаи Аҷам ва бедорсозандаи ақвоми ориёӣ Фирдавсии бузург:
Зиёни касон аз пайи суди хеш,
Биҷӯянду дин андар оранд пеш.
Албатта, мардуми шарифи Эрон, Афғонистон ва Тоҷикистон инҷо гуноҳе надоранд, инҷо якчанд ифритҳое ҳастанд, аз пайванди ин пораҳои бишкаста метарсанд,чӣ дар минтақа чӣ дар қитъа инчунин дар миқиёси ҷаҳон. Ҳоло сухан сари душманони сарсахти дохилӣ, мухолифони сиёсӣ, динӣ, мазхабӣ ва иқтисодиву манфиатҷӯӣ, ишғолгару сарватҷӯи бисёр аст.
Ҳушёрии сиёсӣ зарур аст!
Мулоҳиза намоед, вақте истиқлолиятро Яздон ба Тоҷикистон дод, душманон якум шуда он тоҷикони бедорро терор карданд, ки аъзои ҷамъияти «Пайванд» буданду пайванди ақвоми ориёро мехостанд. Аз Осимӣ сар карда то Муҳидин Олимпур аз Искандари Хатлонӣ то нафарони дигар.
Тоҷикистонро ба ҷангӣ таҳмилии шаҳрвандӣ кашида пора-пора кардани шуданд. Тоҷикистонро симхорпеч карда ба муҳосираи иқтисодӣ, бероҳӣ, бебаркӣ кашиданд. Лек тоҷик ақли солимро пеша намуду Ҳурмузди некӣ пуруз шуд ва пешвое аз байни тоҷикони асили хоки кухани Хатлон бо қомати Рустамона бархест ва миллатро сарҷамъ сохту ҳамаи мушкилотро барҳам зад. Вақте соли 2006 аз тарафи Пешвои ориётоҷикони ҷаҳон Эмомали Раҳмон Соли тамаддуни ориёӣ эълон шуд талхаи душманони ақвоми ориёӣ кафид. Замони оғози НОБ-и Роғун боз душманон аз чор тараф бо танку тӯп ба сарҳад омаданд. Лек иродаи қавии халқ бо ваҳдати миллӣ пируз шуд. Пешвои миллат ба гӯши ҷаҳониён масъалаи об ва муаммои обиро расонида қадри сарвати миллии тоҷикон обро муайян намуд. Барои миллати зери ҷанги беш аз 40- солаи абарқудратҳо мондаи Афғонистон зиёда аз ҳафт пули иртиботӣ кушода дар тамоми минбарҳои сатҳи минтақавию ҷаҳонӣ масъалаи сулҳи деринтизори ин диёри ранҷкашидаро баррасӣ менамояд. Бо хайрхоҳӣ ин марди шариф рахна бар симхори бегонагӣ зада тоҷикони Бухорову Самарқанд, Суху Фарғона, Андиҷон ва садҳо деҳу рустои тоҷикнишинро бо навои шеъри дарии Рӯдакӣ, Саъдӣ, Ҳофизу Хайём ва муосирон пайғом дода ба сайру саёҳат, шиносоӣ даъват намуда торҳои кандашудаи ин рағзаи зебои ориёнаро пайванди ҷовидонагӣ дод. Мо устодону донишҷуён ва аҳли фарҳангу донандагони таърихи куҳану муосири тоҷик дар ноҳияи Зафаробод ин ҳамоишро дастгирӣ намуда хостори онем, ки эй масъулини як вазифаи бузург, эй намояндагони миллати фарҳангӣ ва тамаддуни қадимадоштаи Ҷумҳурии исломии Эрон ин матлабро бар гӯши сиёсатмадорони бедор ва ориёнажод, на аз табори озарию курдасл, турку арабпараст бирасонед, ки аз паси дасисаҳои мазҳабӣ нарафта пайвандҳои таърихиро, ки дар ин куҳандарахти ориёӣ дар сабзишанд, нашкананд. Бо қавли Мавлонои Балхӣ пуштибонии Шумо аз нохалафе чун Муҳиддин Кабирӣ ва чанд думрави он масали «Баҳри кайке навгилеме сухтан…»-ро мемонад, ки айб аст. Охир кайк кайк аст, моро газид, шуморо ҳам мегазад. Пас месазад ин ҳашароти заҳрогинро аз ҳоки муққадаси ниёгон дур намоед. Умед бар ақли солим дурандешӣ ва тапиши хуни ориёӣ дар тани Шумо ва шоҳраги миллати шарифи Эронро дорем.
Аминҷон Зарифӣ- Аълочии Маориф ва илми Ҷумҳурии Тоҷикистон.Сардори шӯъбаи таълими Коллеҷи политехникии нохияи Зафаробод.
